Tot voor deze plaat was Mary MacGowan mij volslagen onbekend, hoewel ze op de foto’s die ik te zien kreeg niet echt piepjong oogt. Daar is een reden voor: we hebben hier namelijk te maken met de debuutplaat van iemand die voorheen uitsluitend via haar poëzie bekend was.

Dat Mary zolang gewacht heeft om op plaat te debuteren, kan alleen maar toegejuicht worden, want, laten we maar meteen duidelijk zijn: dit is een entree via de Hele Grote Poort. Mary’s teksten zijn heerlijk, nu eens puur observerend en poëtisch, dan weer ondeugend of grappig. De manier waarop ze zingt,  laat een vrouw horen, die al een flink deel van Het Leven meegemaakt heeft, maar die telkens weer op haar pootjes terecht gekomen is: relaties lopen al eens stuk, het begint altijd met vlinders in de buik en het eindigt altijd met tranen, maar daar word je alleen maar sterker van. Mary woont helemaal in het noorden van Michigan, aan de boorden van een meer , waar ze, zoals ze in de openingssong zegt, elke dag de eendjes ziet zwemmen.

Een dame die, met andere woorden, haar stek gevonden heeft. Die stek in het leven, bezingt ze in een muzikale verpakking, waarin zowel bluegrass als country invloeden te horen zijn, maar waarbij folk de ruggengraat vormt. Af en toe wordt van die veilige paden afgeweken, zoals bijvoorbeeld in de opener, die een heel leuke ukelele begeleiding kreeg, of in Why Don’t You Sleep With Me, dat smeekt om een cover door Maria Muldaur. Enfin, u moet vooral zelf maar eens gaan luisteren, want dit is werkelijk een hele fijne plaat. Ik ben vrij zeker dat u ze zal willen aanschaffen en dat mag ik u ook aanbevelen: op die manier krijgt u namelijk ook de schitterende foto’s te zien, die het boekje sieren.(Dani)